Weekend

Zaterdag de dag van de verhuizing. Ik ben vroeg op en pak de koffer in. Overal goed gekeken of er niet een sok ergens achter in de kast blijft liggen. Nee, zelfs mijn dna blijft niet achter in room 729. De sales manager wil mij spreken maar dat wilde ze vorige week ook al en toen kwam ze niet opdagen. Dat komt omdat haar oma is overleden, toen moest ze snel weg. We spreken af om 9:30 uur bij het ontbijt en om 9:40 is ze er nog niet. Mijn ontbijt en mijn geduld zijn op en ik ga nog even de krant lezen bij het zwembad. Dan hoor ik het klikken van hakken over het terras onder mij. Via mijn spiegelende iPad kijk ik over de rand. Dat zal ze wel zijn en ze is druk aan het bellen. Laat me raden: in room 729 wordt niet opgenomen. Beneden aan de balie sta ik af te rekenen en ze komt uit de deur. Ja hoor, heeft ze me toch nog te pakken. Bij het appartement aangekomen kennen ze me niet en mijn kamer is al verhuurd. Had ik ook zelf even moeten controleren, dan was ik een dag langer in het hotel gebleven. De naam aan wie het appartement is verhuurd is Madvhi. Dat is onze secretaresse! Vandaar dat ze mij niet kennen. Ik krijg tijdelijk een andere kamer. Vooruit dan maar. Dan komen er allerlei indrukken binnen. Een gonzende generator, de lucht van uitlaatgas en diesel, het geschreeuw en getoeter op straat. Ook in het hotel lopen mensen heen en weer en roepen door de gang. Ik mep de eerste 3 muggen dood en ga winkelen. In tweestrijd koop ik korte broeken en polo's. Terug in het hotel neem ik het besluit, het is inmiddels 18:30 en ik bel de secretaresse en vertel haar dat ik terug ga naar het hotel. Ik heb hier geen veilig of prettig gevoel. Ashes to ashes, dust to dust. Tot het hotel zult gij wederkeren. Kamer 727 is het spiegelbeeld van kamer 729. De minibar gaat gewoon hetzelfde open.