Tasty Bite Eatables Ltd

Op het terras van Manchester United Café in Amanora Town Centre ontmoette ik, weken geleden, een Nederlands echtpaar, Martin en Wilma. Kennelijk spreek ik zo slecht Engels met een collega dat ik meteen als Nederlander door de mand val. Vandaag gaan we het bedrijf bezoeken waar Martin met heel zijn ziel en zaligheid werkt. Op de weg van Pune naar Solapur en ergens linksaf. Zelfs op zaterdag wordt er gewerkt. We beginnen met een rondgang om de fabriek en zien meteen hoe hard er gewerkt wordt. Tasty Bite zit waanzinnig vol ambitieuze plannen en dat is te zien ook. Het is duidelijk zichtbaar dat er al veel is gedaan maar als Martin over de plannen verteld, lijkt het of hij hier nooit vandaan gaat. We ontmoeten een paar Indiase collega's en iedereen loopt over van enthousiasme. De eerste vraag die ze stellen is of er al iets voor onze lunch is geregeld. We hebben nog maar op driekwart van de ronde om de fabriek en krijgen al eten en drinken aangeboden. Achter de fabriek is een farm. Ook hier zit men niet stil. Allerlei experimenten met gewassen en het reinigen van het afvalwater. En alles op natuurlijke wijze. Ik heb dit in India nog niet gezien. In een 4-wiel drive gaan we het erf op. We rijden langs de kippenfarm, Tasty Bite maakt vegetarisch eten dus de kippen zijn niet bang voor ons. Een groot waterbassin moet er onder andere voor zorgen dat er steeds voldoende water beschikbaar is. Generatoren moeten er voor zorgen dat er steeds stroom is, er is een stroomvrije donderdag. Ik zie er allerlei gewassen maar de farm is te klein om de hele fabriek te voorzien van grondstoffen. We lopen en rijden nog rond en komen terug bij de kippenfarm. Achter de kippen zit een kleine suikerfabriek. Een oudere man maalt de droge rietstengels tot kleine vezels die door een meisje in een gat in een muur worden gestopt. Zij houdt het vuur onder de "kookpotten" brandend. Drie bolvormige kuilen in de betonnen vloer boven het vuur doen dienst als productieruimte. Alle substanties in de drie kookkuilen koken en de temperatuur loopt aardig op. De laatste kookt het hardst om zoveel mogelijk vocht te laten verdampen. Het ruikt er zoet. Na de lunch gaan we de fabriek in. Handen wassen, horloge af, haarnetjes, wit jasje en camera's inleveren. Dan door een sluis om losse haren van je kleding af te blazen en naar binnen. Daar wordt gesorteerd, geschild, geweekt, gesneden, gewassen, gekookt, gebakken, vermengt, afgekoeld, getransporteerd, verpakt en opgeslagen. Grote nieuwe productielijnen staan klaar om de steeds groter wordende vraag aan te kunnen. Ze doen goede zaken in Amerika. Ook in de fabriek ambitie en arbeidsvreugde. Door veel vriendelijke ogen worden we nieuwsgierig opgenomen. Vol enthousiasme vertelt Martin over de al bereikte en nog te realiseren doelen. Hij vertelt dat als je een productielijn 2 meter verschuift, je dan 10 minuten productietijd wint, grote voordelen met kleine inspanningen. Zelden heb ik iemand zo onbewust zien stralen in "zijn" fabriek, al zal hij het niet gauw toegeven. Maar als ik de opmerking naar Wilma maak beaamt ze het; hij is hier helemaal in zijn element. Het is 20:00 uur als we ons bezoek afsluiten en terug gaan naar Pune. In hetzelfde Amanora Town Centre eten we en sluiten de dag af.