Mumbai I

Het stond al zo lang op mijn verlanglijstje. Een bezoek aan Mumbai. En juist in een van de laatste weekends in India is het zover. Twee dagen hebben we er voor uitgetrokken. Met z'n drieën gaan we op pad en na 3,5 uur rijden staan we bij de Gateway of India. Het weer is goed en de eerste goede actie komt van Martin. Hij heeft een neus voor koffietentjes. Koffie met een Belgisch bolletje gevuld met praline. Dit wordt onze stamkroeg, Le Pain Quotidien. Goede start maar het wordt nog mooier. We moeten nog een hotel zien te vinden maar we lopen eerst maar eens om de Gateway of India heen. Veel mensen en duiven, het lijkt de Dam wel! Op de Apollo Bunder staat het Taj Mahal Palace Mumbai in vol ornaat. Tja, en als je dan in Mumbai bent, moet je er tenminste eenmaal binnen zijn gelopen. Pracht en praal, mooie parels, fijne parels, Rolex, Louis Vouton, meer winkels en vele beroemdheden, Richard Gere, Obama, Bush, Sidney Sheldon, Ratan Tata en ik hebben er ooit in een bed geslapen. Ja, je leest het goed: "ik". Voordat we het wisten, hadden we 2 kamers geboekt. We hebben in ieder geval al een opslagplaatsje voor de tandenborstel gevonden.
Maar het is nog niet donker dus eerst Mumbai verkennen. De eerste hoek om op weg naar Dobhi Ghat, de wasserij. We lopen via de groentemarkt. Hier zie je het echte leven van Mumbai. Even verderop is de militaire zone. Na een lange wandeltocht tussen militaire muren komen we bij een kerk. De deur wordt voor ons geopend en hopend op nieuwe volgelingen verteld de man in geuren en kleuren over zijn kerk. Op zondag is er nog een dienst voor 25 man, een beperkte selectie uit de 23 miljoen inwoners van Mumbai. Het is behoorlijk warm en vochtig buiten. We lopen verder. Mijn GPS helpt wel maar we mogen niet overal door, het is militair gebied. Met wat omwegen komen we bij de wasserij. Het is niet de beroemde grote wasserij maar deze is veel leuker. We mogen op het terrein kijken en iedereen is even vriendelijk en nieuwsgierig. Een klein jongetje is onze gids.
Omdat het warm is en we dorst en honger hebben pakken we de taxi naar onze stamkroeg. Heerlijk brood met beleg en ... (teveel) Kingfisher. De 15% (3 x 5%) zit in onze knieen.
Met de auto gaan we naar Victoria Terminal. Het gebouw staat op de lijst van Unesco en ik weet niet of de bewaker bij Unesco werkt, maar hij laat niemand binnen, ook ons niet. We kunnen een blikje werpen in het station aan de zijkant. Het bezoek duurt 10 minuten en ik word al meteen aangesproken door een andere Unesco soldaat. Ik mag ook niet fotograferen. Wegwezen dus. We rijden verder naar Haji Ali Mosque. De chauffeur weet de weg en ik navigeer mee. De GPS doet wonderen en corrigeert wat bij met "indien mogelijk omkeren". Het is tegen het vallen van de avond dus mooie vergezichten, ondergaande zon en veel mensen. De weg naar de moskee zit vol met blinde zangers, mensen met een verminderd aantal ledematen en noem maar op. Het doet me sterk denken aan de beelden van Slumdog Millionaire. De fles cola wordt je door kinderen bijna uit de hand gerukt. Ik maak wat mooie plaatjes en we vertrekken naar het hotel.
Kamer 320 en 321, in het sjieke deel met uitzicht op het zwembad. In het Royal Orchid hotel doen ze hun best om service te verlenen, in dit hotel is het een tweede natuur. Als je de prijs hoort van een nachtje zou je denken dat je geen oog dicht doet maar na een goed diner op de 19de verdieping van de tower en een fles wijn ga ik naar room 321. Een belevenis!