Calanguta aan zee

Een uurtje uitslapen voor een dagje aan het strand. We hebben geen strandlaken meegenomen dus een beetje verlegen vragen we of we die van Edward mogen lenen. "Tja" zegt hij, "we geven altijd handdoeken mee naar het strand." De chauffeur van Presa brengt ons met de wagen de beach. We zoeken strandbedden en leggen onze lakens erop. Meteen staat de aller sympathiekste Shakir naast ons en vraagt waar we vandaan komen. Hij slaakt een zucht van verlichting, gelukkig geen Russen. Die zijn hier absoluut niet populair, we hebben het al vaker gehoord. Hij maakt onze bedden in orde en als we iets willen, hoeven we maar te roepen. Er zit een Indiaas meisje op het bed naast ons. Ze vraagt van alles, waar komen we vandaan, wat doen we hier, hebben we kinderen. Het is een lief en nieuwsgierig meisje. Dan vraagt ze of we straks naar haar eigengemaakte sieraden komen kijken, dat beloven we. We weten meteen waarom ze zo gewiekst belangstellend was. Ook Shakir is buitengewoon nieuwsgierig. Hij zit op het voeteinde van mijn bed en wil alles weten. Dan vertelt hij dat hij van 150 km boven Pune komt en 4 maanden op het strand werkt, dan gaat ie 4 maanden in Nepal werken om steen te houwen. Vervolgens gaat hij naar Mumbai om daar 2 maanden bij zijn ouders, broers en zusters te wonen en werken. "Waar is je vrouw en je 11 maanden oude dochter?" vragen wij. Die komen over een maand of 2 naar Calangute. Het kind is nu nog te klein om 24 uur in de bus te zitten. Een indrukwekkend verhaal, vergeleken met mijn Pune story met dagelijkse Face Time contact. Hij verteld over zijn familie in Mumbai die de door hem gehouwen steen uit Nepal verandert in mooie kunstwerkjes van schildpadden, olifanten en uilen. En ... of wij vandaag even naar zijn werkjes willen kijken, ook dat beloven wij.
De helblauwe vissersboten worden op Vikingwijze te water gelaten in mijn camera schiet er 60 foto's van. Dat wordt weer een hoop uitzoekwerk vanavond.
De meestvoorkomende blanke mannen, die hier in relatief grote getale rondlopen, zijn 60-65 jaar oud, hebben een kaalgeschoren dikke kop, en dikke hangbuik verborgen onder mouwloze T-shirts. Ze hebben tatoeages die onscherp zijn geworden doordat ze dikker zijn geworden of al onscherp zijn geplaatst op het achterdek van het schip tijdens een zware storm. Er loopt er nog een die waarschijnlijk benedendeks van de Titanic is getatoeëerd, op de bewuste avond. De bijbehorende vrouwen zijn wit, rossig haar en grote sproeten op armen en benen. Toch iets anders dan de ancient hippies uit Panaji van gisteren.
De lunch bestaat uit calamaris met knoflook en prawns met ook een saus, wat frietjes en garlic/cheese naan. En als de tafel is afgeruimd komt het meisje met de sieraden, we vinden niks mooi, maar dat wisten we al. Dan verschijnt Shakir met zijn sporttas met steensnijwerk. Mooi gemaakt, niet onze smaak maar omdat hij zo ongelooflijk sympathiek is willen we wel het minst lelijke van hem kopen. 650 Roepies zegt hij en wij willen afpingelen. Voor INR 550 kopen we een uitgesneden bol waarin een waxinelichtje kan. Hij pakt alles weer in en wij gaan nog even op het strandbed liggen. Om 16:00 uur gaan we nog wat winkeltjes kijken, we worden immers om 17:00 uur opgehaald. We zien allerlei souvenirs en mijn blik valt op de snuisterijen van een stalletje. Een jongetje komt naar me toe en zegt dat dat ding met de hand in Mumbai is gemaakt. Het kost maar INR 550 en er kan een waxinelichtje in. Grote, donkere ogen kijken mij vragend aan. "Nee"' zeg ik, "niet mijn smaak."