Onverwacht

Een dag waarvan ik mij voorgenomen had veel te doen op het zakelijke vlak, werd een stressvolle dag met wat lijkt een oneindige hoeveelheid vragen, problemen en kwesties die opgelost moeten worden voordat je verder kunt. En dat is niet zo erg als je het alleen kunt. Maar ik had er natuurlijk iemand bij nodig. Niemand die je nodig hebt heeft tijd, iedereen zegt dat ie over een half uurtje bij je langs komt en als je na een uur nog niks hebt gehoord ga je maar weer zeuren. Allemaal openstaande punten die niet afgewerkt zijn. Om 19 uur eindelijk weg en snakkend naar een Bacardi Cola op weg naar het hotel. Nog 3 kwartier voor het eten van half negen en dan gaat de telefoon van het hotel. Een van de personeelsleden van het hotel nodigt ons uit mee om uit eten te gaan. Nou, dat komt eigenlijk wel goed uit! Met z'n drieën in een Riksja op weg naar de buurt van de Pune University. Daar ligt nog een Marriott hotel, dat is veel chiquer dan dat van ons. Daar staat een Porsche, BMW, Range Rover en meer voor de deur. Daar staat een mooie vrouw voor de deur en daar hebben ze ook een heel goede keuken. Daar zijn wij uitgenodigd door iemand die ongeveer 7.000 roepies per maand verdiend. We hebben daar heel goed gegeten, drie gangen en garlic-cheese naan. Elk aanbod van ons om mee te betalen wordt afgeslagen. Ook als blijkt dat het diner, met de korting eraf gehaald, bijna 1.900 roepies kost. We gaan lopend de mooie omgeving uit en lopen richting hotel. Dat is ongeveer 7 km ver dus gaan we niet alles lopen. Onderweg komen we langs een tempel. Daarvoor zitten twee of drie families met al hun bezittingen op de stoep. Een hond loopt naar een grote ton en stopt zijn kop erin. De hele familie jaagt de hond weg. Ze liggen bijna allemaal onder de deken, klaar voor de nacht. Het is een uur of 11. Dan lopen we door de poort heen om de tempel te gaan bekijken. Flink wat traptreden op langs en twee bedelende vrouwen die samen nog 3 tanden in de mond hebben. Ze vragen om geld of eten. Waarschijnlijk astronautenvoer. Boven aangekomen doe ik mijn schoenen uit en bid. Ik bid dat ze er straks nog staan. Ondanks de verzekering van mijn gastheer dat ze niet gestolen worden leg ik de veter toch om het traphekje heen. We gaan de tempel binnen. Er staat een grote vierkante, zwarte bak in met wat bloemen en er wordt wierook gebrand. Een man loopt naar een beeld, slaat iets dat op een kruisje lijkt en doet wat gekleurd poeder tussen de ogen van het beeld. Dan doet hij hetzelfde bij zichzelf. Hij kan er weer tegen. Hij lelt aan de bel en gaat de trappen weer af. Dan lopen we weer naar beneden. Mijn gebeden zijn verhoord, mijn schoenen staan er nog. De trap af en langs de kraampjes waar bloemen en stof worden verkocht. Er staan ook wat draaimolens a la Fred Flintstone. Wij zijn er te groot voor. We lopen de poort weer door en gaan linksaf. Even doorgelopen pakken we een Riksja die ons hortend en vooral stotend naar het station brengt. Daar gaan we koffie drinken. Achter het station is veel leven op dit uur. Velen liggen op straat te slapen. We lopen ertussendoor en gaan een kleine tent in die op het perron uitkomt. Ook hier veel leven, kleuren, geuren en slapende mensen. Ik loop het perron op om een foto te maken maar wordt teruggeroepen. Ook voor het perron moet je een kaartje hebben. Na een lekkere koffie in een gezellige en levendige zaak (voor een station) gaan we lopend naar het hotel. Onderweg komen we nog een homo tegen. Die hebben het hier al helemaal niet makkelijk. Hij vraagt aan de gastheer of hij de halflege fles water mag hebben. Dat is goed. Over de brug, even voor we rechtsaf moeten, ligt nog steeds die schrijnende schijtert. Dat wordt geen spannende aflevering uit de Suske en Wiske reeks. Al drie dagen hetzelfde tafereel. In het hotel staan we nog wat te kletsen met het overige personeel. Ze hebben even tijd om half een. Nou, ik ga naar bed, morgen weer vroeg op. Als ik dit verhaal afsluit, dan is het 01:20. De hoogste tijd.