Het laatste verslag

Vandaag is een dag van afscheid nemen. Hotel, kantoor en WaarBenJij.nu. Zojuist een finishing meeting gehad met alle betrokkenen. Mijn koffer weegt 23,4 kilo maar mijn handbagage weegt ongeveer 15 kilo, die staat op springen. Toch heb ik alle halve toiletspullen achtergelaten en heb ik de zwaarste spijkerbroek aan.
Bij aankomst in India zag ik alleen mensen, midden in de nacht en overal. Overal werd ik aangestaard en het gaf mij een benauwd gevoel. Vrij snel kwam ik erachter dat het nergens voor nodig is. Ik ben in Pune net zo veilig als op straat in Nederland. Ik heb Ganesh meegemaakt en in Sinhagad Fortress heb ik mijn mooiste portretfoto tot nu toe gemaakt. Toen ik werd uitgenodigd voor het weekend Dapoli, stelde ik mij zo voor hoe ik 210 km in 7 uur zou overleven in deze bus. Nu kan ik moeilijk een keuze maken wat ik het leukst vond; de busreis of het verblijf ter plaatse met het bijbehorende feest. Vele malen hebben ze me de regels van Cricket uitgelegd, maar omdat deze plaatselijk worden aangepast, afhankelijk van de grootte van het veld, is het moeilijk te begrijpen. Ze hebben me misschien wel laten winnen...
Ik was graag in het Hard Rock Cafe maar Shisha Jazz Cafe was mijn favoriet. Daar ben ik een keer of zeven geweest, een tweetal keer met Monique en ook mijn laatste avondmaal heb ik daar gevierd.
Het absolute hoogtepunt van deze reis is het bezoek aan Goa geweest, samen met Monique. Wat een paradijs!.
Ze hebben mij Ellora Caves laten zien en ik ben met mijn 2 kilo Canon en 2 kilo statief de 200 treden van Parvati Hill opgelopen.

De mensen in India zijn bovenal tolerant, daar kunnen wij nog heel veel van leren! Als je in Nederland geen voorrang geeft, vermoorden ze je. Hier kun je gewoon rijden, geen probleem, ik wacht wel even of schuif wel wat op.

Ik ben blij dat ik de kans heb gehad hier12 weken te wonen en het land en zijn mensen te leren kennen. Maar bovenal ben ik blij dat ik weer naar huis ga. Er is in huize Meijs ook het een en ander gebeurd. Ik hoop dat Rakker me nog herkent.
Mijn dagelijkse gezwets is nu ruimschoots 2.500 keer gelezen. Ik vond het leuk om te doen. Ondanks dat het wel eens een opgaaf was om aan mijn "verplichting" te voldoen, heeft het mij altijd verplicht tot het terugkijken van de dag. Dat is een welkom hulpmiddel geweest voor mijn herinneringen hier.
Dank voor het lezen en reageren. Ik hoop jullie nog persoonlijk meer te kunnen vertellen over mijn belevenissen hier. Morgenochtend om 9:00 hoop ik thuis te zijn. Winter, ik zie er naar uit...

Een laatste groet uit Pune, India.